هم در سنت و روشِ گذشتگان ما ایرانیان و هم در سخنان بزرگان و اهل بیت علیهم‌السلام بی‌تفاوت نبودن به دیگران بی وقفه مورد سفارش بوده است.

که در صورت اجرایی شدن چنین سفارشاتی می توان همواره شاهد زندگی سرشار از سرزندگی و به دور از غم و اندوه باشیم.

تحقیقات آکادمیک، مویدی بر این موضوع

امروزه تحقیقات نیز نشان دهنده این موضوع است به طوری که پژوهشگران و دانشمندان دانشگاهی در آمریکا (دانشگاه پیتسبورگ) بعد از مطالعات دقیق به این نتیجه رسیدند که کمک به همنوعان بخش ویژه ای را در مغز انسان فعال می کند، که فعالیت این بخش از مغز موجب ماده ی شادی آور اندورفین و جذب انرژی مثبت برای شخص شده و میزان کارایی فرد را در روند روزمره خود به طور قابل توجه بهبود می بخشد.

تحقیقات این دانشمندان حاکی از آن است که بخش یادشده در مغز همان بخشی میباشد که در زمان ارتباطات خانوادگی و همراهی دوستی و مواظبت از والدین فعال می شود و این یعنی کمک به دیگران حسی مشابه با حس ارتباطات خانوادگی را در شخص به وجود می آورد.
همچنین در هنگام کمک کردن به سایرین، فعالیت قسمت آمیگدال مغز نیز که دلیل ایجاد واکنش های ناشی از ترس و استرس است را کاهش می دهد.

بررسی بهبود شرایط زندگی با کمک به دیگران، از منظر روایات

اگر از منظر روایات نیز این مسئله بررسی شود به نتایج مشابهی می رسیم، روایات زیر نمونه ای از این همگرایی است.
پیامبر گرامی اسلام در سفارشی به امیر مومنان علیه السلام بیان کردند: ای علی جان ! خانه ای در بهشت از آن کسی که: یتیمی را پناه دهد، به بيچاره و درمانده ترحم کند، با والدینش مهربانی کند، با کارگرش مدارا کند.

و در سفارشی دیگر فرمودند:
آن کس که دست مهربانی خویشتن را بر سر یتیمی بکشد
برای هر دست نوازشش و در برابر هر موی آن یتیم پروردگار نوری فروزان در روز محشر به او عطا میکند.

حضرت علی علیه السلام می‌فرماید: طوبی لِمَن أحسَنَ إلَی الِعبادِ و تَزَوَّدَ لِلمَعادِ
سعادت و خوشبختی از آن کسی است که به بندگان خداوند متعال محبت کند و برای دنیای دیگر خود آذوقه ذخیره کند.

و این احسان و نیکوکاری را مومنان راستین و انسان های اهل درک و فهم در هر عصر و نسلی دريافتند و برای بهره مندی از آن کوشش می کنند.