امام حسن مجتبی (ع) آرام‌بخش دل‌هاى دردمندان، پناهگاه نیازمندان و تهيدستان و نقطه‌ی اميد درماندگان و بیچارگان بود.
بخشندگی و سخاوتمندی امام به حدی بود که گاه قبل از آنكه مستمندى در نزد ایشان اظهار احتياج نموده و بدین‌واسطه عرق شرم بريزد، ایشان سریعا احتياج او را برطرف می‌نمود و به هیچ وجه اجازه نمي‌داد مستمند رنج و خواری درخواست را بر خود روا دارد.
و همین بذل و بخشش و فريادرسیِ محرومان بود که ایشان را به کریم اهل بیت علیهم‌السلام معروف نمود
آن حضرت (ع) همیشه در راه انجام امور نیك و خداپسندانه همه‌ی توان خود را به كار می‌بست و اموال بسیار فراوانی در راه خداوند می‌بخشید.
امروزه مورّخان و محققان نیز در شرحِ حال زندگی سراسر افتخار و بالندگی ایشان، بخشش‌های بسیار بی‌سابقه و انفاق‌های بسیار بی‌نظیری را ثبت نموده‌اند.
این امام (ع) در مدت عمر خود (تا زمان شهادت) تمام اموال و دارایی‌های خود را دو بار در راه خدا خرج نموده و همچنین ثروت خود را سه بار به دو نیم تقسیم کردند که نصف آن را برای خود و نصف دیگرش را در راه خدا به فقرا و نیازمندان بخشیده‌اند.
در آيين و دستورات دین مبین اسلام، ثروتمندان و توانگران مسئوليت سنگينى در قبال تهيدستان و مستمندان جامعه‌ی خود دارند و به واسطه‌ی ارتباط‌هاى عميقِ معنوى و رشتههاى ناگسستنی برادرىِ دينى كه در بین مسلمین برقرار می‌باشد، همواره بایستی در فراهم‌سازی نيازهای محرومان و نیازمندان جامعه كوشا بوده و جهد کنند.
پيامبر اسلام (ص) و سایر پيشوايان دينى ما نیز، نه تنها سفارش‌هاى مؤكد و بسیار شدیدى در اين خصوص نموده‌اند، بلكه هر یک از آنها در عصر و زمان خود، نمونه‌ی کاملا برجستهاى از انسان‌دوستى، ضعيف‌نوازى و خیرخواهی به شمار مي‌رفتند.
